Λίγα λόγια για το συναισθηματικό δεσμό (attachment)
Η θεωρία του συναισθηματικού δεσμού αναπτύχθηκε αρχικά από τον ψυχίατρο John Bowlby τη δεκαετία του 1950. Σύμφωνα με τη θεωρία του συναισθηματικού δεσμού η σχέση που είχαμε ως βρέφη με τους γονείς μας ή με τους ανθρώπους που μας φρόντιζαν, διαδραματίζει σημαντικό και καθοριστικό ρόλο στις μετέπειτα σχέσεις μας. Μια πρόσδεση μητέρας-βρέφους που χαρακτηρίζεται από ασφάλεια, προϋποθέτει την ‘ευαισθησία’ και το συντονισμό της μητέρας με τις ανάγκες του βρέφους. Αντίθετα, μια ανεπιτυχής ανταπόκριση στις ανάγκες του βρέφους συνδέεται με ανασφαλή πρόσδεση. Μέσω του συναισθηματικού δεσμού τα βρέφη μαθαίνουν τον τρόπο που συνδέονται στις σχέσεις και χτίζουν προσδοκίες για τον εαυτό τους σε σχέση με τους άλλους.
Ο συναισθηματικός δεσμός που αναπτύσσεται μεταξύ παιδιού και γονέα επηρεάζει την ανάπτυξη τόσο του εγκεφάλου όσο και της προσωπικότητας και της ικανότητας για δημιουργία σχέσεων. Σύγχρονες νεύρο-επιστημονικές έρευνες δείχνουν ότι η πρόσδεση είναι μια πρωταρχική ανθρώπινη ανάγκη και υπάρχουν νευρικά δίκτυα στον εγκέφαλο, αποκλειστικά για το σκοπό αυτό. Η σημαντικότητα της σύνδεσης και η ανάπτυξη της διυποκειμενικότητας παραμένουν σημαντικές σε όλη τη διάρκεια της ζωής του ανθρώπου και εξελίσσονται μέσω σχέσεων και εμπειριών.
